JÓZEF


Tam daleko,
poza horyzontem naszych spojrzeń,
gdzie czas biegnie w wiekach,
a życie zamiera, by beztrosko otaczać nas
swoim bezkresem przemyśleń,
roztacza się kraina tak cudowna i bajeczna 
jak tylko potrafimy sobie to wyobrazić.

Nikt nie może oddać słowami
tych wspaniałych widoków, 
braku horyzontu i furkotającego wiatru.
Kto potrafi powiedzieć jak wygląda wolność,
albo jak wygląda szczęście?
Czy znalazł się ktoś,
kto pokazał jak wygląda nasza radość?

A taka kraina istnieje,
jest ograniczona jedynie naszymi słabościami.
Lecz potrafimy się w niej odnaleźć, 
zaznać szczęścia i zobaczyć co to wolność,
poczuć jak budzi się w nas 
chęć poznania czegoś nowego.

Ktoś zapyta czy to możliwe?
A ktoś inny odpowie na to;
Podaj mi swoją dłoń i chodź, pokażę tobie.
Nie ma jednoznacznie powiedziane
kiedy i kto nam to pokaże
i w jakich okolicznościach,
ale jest powiedziane, że tak będzie.

Wiesz co to za kraina?


                                                 /  ***  /




    Józef Wicher. Dzisiaj muszę już dopisać: Świętej Pamięci.

   Miałem okazję znać Go od wielu już lat. Byliśmy z jednej rzeszowskiej parafii, parafii Najświętszego Serca Jezusowego. Bliżej poznaliśmy się kiedy On ze swoją żoną Grażyną włączyli się do wspólnoty Domowego Kościoła. 

   To w tej wspólnocie mieliśmy okazję współpracować ze sobą na wielu, różnych płaszczyznach. Jego i Grażyny kultura religijna, zaangażowanie w sprawy Ruchu, talent organizatorski, umiejętność współpracy z innymi sprawiły, że jako para pełnili wiele różnych posług  Przeżyli wiele rekolekcji formacyjnych Ruchu i w kolejnych latach mogli już ofiarować swój czas i wiedzę innym jako para animatorska, czy para prowadząca rekolekcje. 

   

                                                      

   Życie religijne Józefa było bogate. Mógł powiedzieć o sobie: " nie wstydzę się Jezusa ":

    Kultura i osobisty urok sprawiały, że w towarzystwie Józefa czuliśmy się dobrze :

   Swoje życie duchowe, jego głębię, Józef potrafił wyrazić wielorako, nie tylko poprzez relacje w Ruchu, poprzez uczestnictwo i posługę w rekolekcjach. Potrafił łączyć życie duchowe z codziennością życia domowego, rodzinnego, jak również z pracą zawodową. W kontaktach z nim wiedzieliśmy, że zawsze pamięta kto jest jego Panem. 

   Bardzo lubił turystykę, a szczególnie górska i tą miłością starał się zarażać innych. Jeżeli tylko była taka możliwość to i na naszych rekolekcjach wykorzystywał wolny czas choćby po obiedzie na różnego rodzaju grupowe "wyjścia"  

   W tym wszystkim co robił zawsze miał wsparcie żony Grażyny :

   Porywał nas, a była to spora grupa w różnych składach, na wyprawy w góry. Przez kilka lat organizował majowe i wrześniowe wyjazdy w góry. Jego ulubionymi górami były Tatry, co staje się zrozumiałe, bo urodził się w Zakopanem i tam kończył podstawową edukację. Na tych wyprawach stosowany był podział na z zasady dwie grupy : grupę "orłów" dla silniejszych i bardziej zaawansowanych, oraz grupę "standard" dla tych mniej "zaciętych na góry". Oczywiście każda grupa miała zawsze odpowiedzialnych opiekunów, przewodników. 

   Tak jednej jak i drugiej grupie Józef stawiał "wysokie" cele :

przedeptaliśmy wiele szlaków :

   

  Góry są piękne, ale nasze wyjazdy nie ograniczały się tylko do nich.

Tu jesteśmy w Licheniu :

    Moje kontakty z Józefem, nasza przyjaźń ugruntowane współpracą w Ruchu Domowy Kościół miały silną podstawę. Kończyliśmy jedną, co prawda w różnych latach, uczelnię - budownictwo na Politechnice Krakowskiej, a także początki naszej kariery zawodowej były w tej samej firmie - RPBM. 

   Mieliśmy więc wiele różnych, wspólnych, łączących nas tematów, co dawało potrzebę bycia "blisko siebie".

   W pamięci wielu z nas pozostanie sztuka "Gość oczekiwany", którą dla ubogacenia Diecezjalnego Opłatka Domowego Kościoła, Józef wyreżyserował w roku 2007.

gratulacje Jego Ekscelencji dla reżysera :

   Życie człowieka choćby najpiękniejsze nie jest pozbawione trudnych momentów. Jednym z nich był wypadek na drodze w czasie powrotu z rekolekcji w Zakopanem we wrześniu 2011 roku. Wyglądało to bardzo groźnie, Józef z Grażyną trafili do szpitali. Dzięki Bogu "największe obrażenia" odniósł samochód.

   Józef odszedł do domu Ojca zostawiając swoją żonę Grażynę, z którą tworzyli piękne małżeństwo, oraz syna Macieja, który założył już swoją rodzinę. 

odnowienie przyrzeczeń małżeńskich w czasie jednych z rekolekcji :

Śmierć przydarza się każdemu,

nieodwracalnie.

Wpisana w życie

z pierwszym oddechem,

dopada nas bezlitośnie.

Przyczyny są różne. 

I wtedy wszystko znika, 

codzienne kłopoty,

nabrzmiałe emocje.

Pozostają żywi, rozpaczliwie bezsilni

i płacz najprawdziwszy.

                                                                                     Maria Maczkowska - " Bezsilność "  

Wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci.